|2020|

Karolinka

29 marca 2009r. Ogłoszenie

Jak co tydzień kończyłeś właśnie zajęcia z filozofii okultyzmu zachodniego. W tym tygodniu zaczęliście omawiać XIX wiek, koncentrując się na razie na rozwoju masonerii. Oprócz ciebie na zajęciach było jeszcze pięć osób, nie licząc profesora. Jak zwykle wszyscy od razu po zajęciach rozeszli się do swoich domów.
Jak na wczesną wiosnę był to wyjątkowo ciepły dzień. I do tego jeszcze bardzo wysoka, prawie 93-procentowa wilgotność powietrza. Wszystko to sprawiło, że mimo, iż zajęcia były ciekawe, odczuwałeś ogromne zmęczenie. Jedyne o czym marzyłeś to o tym, by być już w domu. Jednakże przechodząc koło dziekanatu zwróciłeś uwagę na pewne ogłoszenie:

Instytut technologii i komunikacji poszukuje chętnych do wzięcia udziału w eksperymencie, który składa się z dwóch etapów. W pierwszym mogą wziąć udział wszyscy chętni. W drugim, jedynie ci, którzy spełnią odpowiednie wymagania. Spotkanie informacyjne odbędzie się 31 marca o godz. 12.00 w sali 254 w budynku A-14. Zapraszamy wszystkich chętnych. I ty możesz zrobić coś dla nauki!

Vimes6

Wychodząc z zajęć Dawid ziewnął,ale nie dlatego,że były nudne.
~Po co ja naprawiałem to radio do trzeciej nad ranem.~Pomyślał.
Był tak zmęczony,że o mały włos nie zauważył małej notki.
Przeczytał ją spokojnie,przecierając co chwilę oczy,które jakoś odmawiały współpracy z mózgiem.
~31 marzec...Czy coś wtedy mam?...~Zastanowił się chwilę i gdy stwierdził,że nie, powiedział do siebie.
-W sumie czemu nie.
Nie wiedział tylko,gdzie jest ta sala 254.
~Trudno,zapytam się później kogoś.~Po czym zapisał wszelkie dane i skierował się w kierunku domu.

Karolinka

31 marca 2009 - Spotkanie
Jadąc metrem na spotkanie w sprawie eksperymentu zacząłeś mieć dziwne przeczucie, że jedziesz zrobić coś ważnego w swoim życiu. Chociaż nie umiałeś określić, na czym ta ważność miałaby polegać. Pogoda dziś była przyjemna. Nieco się ochłodziło i wilgotność spadła. Zastanawiałeś się na czym mógłby polegać tej eksperyment. Im bliżej byłeś Uniwersytetu, tym większą odczuwałeś ciekawość. Tuż przed stacją, na której miałeś wysiąść, wagonem metra nagle zatrzęsło i maszyna zatrzymała się gwałtownie. Straciłeś na moment równowagę i wpadłeś na wysokiego mężczyznę ubranego w garnitur. Ten zmierzył cię wzrokiem w taki sposób, że dreszcz przebiegł ci po plecach. Wywołało to w Tobie taki niepokój, że prawie zapomniałeś dokąd właściwie jedziesz.

Vimes6

Mógł się zwyczajnie przejść w stronę Uniwersytetu i rozkoszować się słońcem oraz urokami ulic Nowego Yorku,ale jego niecierpliwa ciekawość zwyciężyła.Wybrał metro,gdzie niestety zazwyczaj nie ma nic do roboty poza gapieniem się na ludzi,a czego zwyczajnie nie lubił.
Tak więc wolał pogrążyć się w zadumie.

~Instytut Technologii i Komunikacji...Nad czym on może teraz pracować? ~Zastanowił się i zauważył,że zaraz musi wychodzić.
Nagle metro się zatrzęsło oraz zatrzymało,a Messer wpadł na jakiegoś jegomościa w garniturze.
-Eee.. Przepraszam bardzo-Wybąkał tylko pod wpływem jego lodowatego wzroku.

Karolinka

-Eee...przepraszam bardzo - wybąkał David i spuścił wzrok. Po chwili wagonami znowu szarpnęło i metro pojechało dalej. Wysiadłeś na stacji i skierowałeś się w stronę Uniwersytetu. Odniosłeś dziwnie wrażenie, że człowiek w garniturze idzie za Tobą w pewnej odległości. Nawet, gdy wyszedłeś już na ulice i nie dostrzegłeś go za sobą, Twoja intuicja podpowiadała Ci, że ktoś cię obserwuje. W pewnym momencie nawet przebiegł ci po plecach dziwny dreszcz.
Po pięciu minutach dotarłeś do wejścia na Uniwersytet. Duży plakat przy wejściu informował, że spotkanie organizacyjne odbędzie się w tym budynku, w sali 254. Zbliżała się 12.00.

Vimes6

W końcu udało mu się dotrzeć do budynku A-14.Jednak miał jakieś dziwne wrażenie,że ktoś się na niego gapi.
~Może to ten gość z Metra.~Pomyślał i poczuł dreszcze na plecach.
Słyszał historie o różnych świrach,którzy zabijali za jeszcze bardziej błache rzeczy niż zwykłe wpadnięcie na siebie.
Dlatego niby spojrzał na zegarek,jednak w rzeczywistości rozglądał się dookoła.Gdy upewnił się,że nikt się na niego nie gapi,wszedł do środka.
Po czym zaczął szukać sali lub przynajmniej jakiegoś studenta,który wiedział,gdzie się ona znajduje.

Karolinka

W holu kręciło się parę osób. Pierwsza z zapytanych wskazała Davidowi salę na końcu korytarza na drugim piętrze.

Gdy już dotarłeś na miejsce drzwi do sali były otwarte. W środku w auli siedziało już sporo studentów. Z przodu oraz z tyłu, po prawej stronie dostrzegłeś parę wolnych miejsc. Środek sali był szczelnie wypełniony studentami. Na oko mogło ich tu być nawet z trzystu. Niestety nikomu nie przyszło do głowy, żeby otworzyć okna. Nieprzyjemna duchota sprawiła, że poczułeś lekkie mdłości. A przekraczając próg sali zakręciło ci się w głowie.

Do spotkania pozostało prawdopodobnie jeszcze parę minut. Pora zająć jakieś miejsce.

Vimes6

David postanowił siąść z tyłu.Powód był bardzo prosty:"Ci z przodu zawsze są brani na ochotnika jako pierwsi"A on nie miał zielonego pojęcia jak będzie przebiegał eksperyment,więc wolał poczekać,zrozumieć zasady badania i dopiero wtedy włączyć do akcji.
Na chwilę obecną siadł wygodnie z brzegu przy oknie,które delikatnie otworzył,by pozbyć się duchoty.
~Uff...No to zobaczymy co oni wymyślili.A może ktoś coś wie~Pomyślał,po czym delikatnie trącił sąsiada w ramię
-Przepraszam,może znasz temat tych badań?

Karolinka

Usiadłeś z tyłu, tuż przy oknie. Obok Ciebie siedział szczupły, dość wysoki chłopak. Trąciłeś go delikatnie w ramię i spytałeś:
-Przepraszam, może znasz temat tych badań?
Chłopak odwrócił się w Twoją stronę i powiedział:
-Hmm...nie jestem pewien. Na wykładzie powiedziano nam, że chodzi o testowanie jakiejś substancji, która wpływa na przepływ informacji w mózgu.
O, ale chyba zaraz nam to wyjaśnią.
Na podwyższenie sali wszedł ubrany w garnitur, młodo wyglądający profesor. Miał długie włosy, które mimo, iż pozostały związane, to nadal znajdowały się w nieładzie. Gdy odezwał się, okazało się, że głos ma całkiem donośny:
- Witam wszystkich zebranych studentów. Jak państwo wiedzą w naszym Instytucie chcielibyśmy przeprowadzić pewien eksperyment, do którego potrzebujemy ochotników. Całość trwa zaledwie dwa dni, ale niestety do drugiego etapu przejdą tylko ci, którzy pozytywnie zaliczą pierwszy etap- na sali pojawił się lekki szum. - Proszę się jednak nie obawiać, każdy uczestnik eksperymentu otrzyma pełne wynagrodzenie, czyli 50 dolarów, bez względu na to, czy przejdzie dalej.
Na chwilę zamilkł i rozejrzał się po sali.
-A teraz do rzeczy. Eksperyment rozpocznie się w sobotę -czwartego kwietnia, rano o godzinie 9.00. Pierwsza część skończy się tego samego dnia, około godziny 19.00. W międzyczasie zapewniamy jeden ciepły posiłek. Druga część będzie trwała też od 9.00 do ok. 19.00 i odbędzie się dnia następnego - znowu na chwilę przerwał. Po czym kontynuował:
-Pierwsza część eksperymentu odbywać się będzie w parach. Każdemu z was podamy specjalną substancje oraz podłączymy do elektroencefalogramu. Wasze zadanie będzie polegało na przekazywaniu sobie nawzajem określonych komunikatów. Druga część będzie już indywidualna. Znowu podamy państwu testowaną substancję, a Państwa zadaniem będzie przejść w jak najkrótszym czasie przez specjalnie przez nas przygotowany labirynt - na sali znowu zrobiło się głośniej.
-Proszę się jednak nie obawiać. W trakcie trwania eksperymentu stale będą przy Państwu lekarze. Zapewniam, że całość jest absolutnie bezpieczna. Inaczej Uniwersytet nie zgodziłby się na ten eksperyment - na sali zrobiło się ciszej. Profesor znów przebiegł wzrokiem po wszystkich.
-Jakieś pytania? - spytał.

Vimes6

Messer zamyślił się.Mowa była o pieniądzach,ale to jakoś go mało interesowała.Nie był zachłanny,zresztą i tak wiedział,że cała ta kasa pójdzie na jedzenie,rachunki,czy na materiały do napraw,a jego świnka skarbonka z forsą na samochód i tak pozostanie pusta.
Cały ten eksperyment brzmiał całkiem bezpiecznie i rozsądnie.
Poza jednym małym szczególikiem.Substancją.
Mógł to być źrący kwas czy zasada lub nawet jakieś promieniotwórcze ochydstwo,którego nikt w życiu nie powienien tworzyć,a co dopiero dotykać
~Tak więc ostrożność przede wszystkim.~
-Jakieś pytania?-Usłyszał prowadzącego.
-Tak,Co to za substancja?Możemy poznać jej skład i właściwości?-Powiedział David z nadzieją na jakąś konkretną odpowiedź.

Karolinka

Obawy Davida, że jego pytanie mogłoby nie być poważnie potraktowane, zostały natychmiast rozwiane:
- Oczywiście - odpowiedział prawie natychmiast profesor. - To zmodyfikowana wersja neuroprzekaźnika - połączenie dopaminy i noradrenaliny, dzięki któremu powinniście być bardziej odporni na stres. Jak pewnie wiecie są to substancje w stu procentach naturalne. Jeżeli moja odpowiedź nie jest satysfakcjonująca to zapraszam do mnie po spotkaniu - ostatnie zdanie było skierowane wprost do Ciebie. Po czym profesor kontynuował:
-Jeśli nie ma więcej pytań zapraszam Państwa po kolei do mnie w celu wypełnienia zgłoszeń. Może zaczniemy od pierwszego rzędu, dobrze?

Vimes6

~No to robi się ciekawie.~Pomyślał David.
~Połączenie dopaminy i noradrenaliny...Kurde to może być uzależniające niczym narkotyk... A może po prostu mi odbija i szukam dziury w całym.Poczekamy,zobaczymy.~Stwierdził po czym cierpliwie czekając na swoją kolej zagadał sąsiada.
-Co o tym sądzisz?

Karolinka

-Co o tym sądzisz? - David postanowił spytać się swojego sąsiada o zdanie na temat eksperymentu.
-No cóż, jak dla mnie brzmi to interesująco. Studiuję inżynierię kosmiczną i zawsze interesowały mnie takie eksperymenty. Słyszałem, że podobno w wojsku testowali już takie substancje, tylko, że bardziej nastawione na eliminowanie strachu, a nie stresu. Zastanawia mnie jedynie, dlaczego rozmowa w parach miałaby być stresująca. Myślę, że w tym może tkwić jakiś haczyk. Mam zamiar porozmawiać na ten temat z tym profesorem, jak nadejdzie moja kolej zapisywania się. A ty co o tym myślisz? Też studiujesz jakiś ścisły kierunek?

Vimes6

-Nie, ja jestem z historii i kulturoznawstwa. Mnie bardziej martwi, że całe to świństwo może być uzależniające. Zwłaszcza przez Dopaminę.
Chwilowo poczujemy euforię, ale gdy się skończy jej działanie może pojawić się coś na ksztaft głodu narkotycznego lub depresja.
A pracujemy w parach prawdopodobnie dlatego ,że nadmiar dopaminy może wywołać chwilową schizofrenię. Z tego powodu zamierzam spytać się o wielkość dawki tego czegoś. -Odpowiedział sąsiadowi, czekając cierpliwie na swoją kolej.

Karolinka

Twój rozmówca zaśmiał się:
-Nie, no co ty! To, co mówisz jest lepsze, niż teoria spiskowa świata. Oni nigdy w takich eksperymentach nie stosują dużych dawek. Zresztą to tylko jedna z wielu niepotwierdzonych teorii, że dopamina uzależnia i wywołuje schizofrenię. Oni są tu tak pilnowani i nadzorowani na tym Uniwersytecie, że nigdy by im nie pozwolili podać nam uzależniającej dawki. Zastanawiam się po prostu, jakie dodatkowe bodźce będą wywoływać w nas stres. Bo wątpię, żeby, na przykład rozmowa z tobą, mogła być stresująca. O, zaraz nasza kolej. Chodźmy.